این هفته قله دوبرار رو صعود کردیم برای بعد ماه رمضان و شروعی دوباره واقعا برنامه دل انگیزی بود. وقتی دلت برا کوه رفتن تنگ می شه و بعد می ری یه جوره دیگه ای لذت می بری و همه چیز قشنگه برات...
راستی تو این برنامه به قول دوستان رسالت کوهنوردی رو انجام دادم و فردی رو با کوه و کوهنوردی آشنا کردم.خوشحالم که فرداش که داشت مدام از درد های بعد برنامه ناله می کرد آخرش گفت بازم خبرم کنیا حتما میام...
موقع برگشت از قله به گروهی برخورد کردیم که در پناه سنگی استراحت می کردن.طبق روال همیشه خداقوتی گفتیم و تا جواب شنیدیم و شوخی و خنده بعدش یه هو به یکی از پسرهاشون گفتم من شمارو قبلا دیدم.بیچاره یه آن شوکه شد.یک ثانیه نشد یادم اومد پارسال تو دماوند با دو تا از دوستانش کنار ما چادر زده بودند .اون هم سریع یادش اومد و کلی خاطرات برامون زنده شد.با همسری شماره ردو بدل کردن که ماهم عضو انجمن کوهنوردی شهر که هیئت موسس اش هستن بشیم.مثل اون دفعه که ازمون خواسته بودن عضو گروهشون بشیم بازم کلی براشون دست گرفتم و سربه سرشون گذاشتیم .
این دیدار خیلی برام جالب بود.نمونه بارز کوه به کوه نمی رسه آدم به آدم می رسه...
دوستی هایی از این دست تو کوه رو خیلی دوست دارم.خیلی زلال تر از دوستی های شهریه.
اما نظر یه کوه نورد حرفه ای چیز دیگه ایه. وقتی مجری رادیو ازش درباره روابط دوستی توی قله پرسید جواب صادقانه ای داد که هیچ کس انتظارشو نداشت. خیلی راحت گفت اونجا هر کسی به فکر نجات جون خودشه. اصلا نمی تونی به کس دیگه ای فکر کنی. پایین که هستی هر چی که لازم داری رو باید با خودت ببری. اگه به امید این بری که از یکی از هم گروهی هات بگیریش کارت زاره.
درسته که هرکسی باید وسایل همراهش باشه ولی دقیقا عکس حرفای شمارو بارها و بارها تو کوه دیدم!شما شنیدید ولی من به چشم دیدم!
بابا رسالت کوهنوردی
امیدوارم در این مسئولیت خطیر موفق باشی
اگه افتخار دوستی میدی حتما بهم سر بزن .خوشحال میشم
بای بای