دایره دوستی

مدتیه دوستی ودوست داشتن آدما بدجورذهنمو درگیر کرده...  هرچند دوستی های مختلفی داریم ولی دیگه واقعا به این نتیجه رسیدم که آدمها حتی اونهایی که دراوج ادعای دوستی ومهرورزی هستن، فقط وفقط ته ته کار دنبال منافع خودشونن... احساسی وجوگیرانه نیست.حاصل سعی وخطاهای آدمای مختلفه!

من دوست های نزدیکم تو یه دایره کوچیک محدود می شن.اخلاقم اینطوره که براحتی هرکسی اجازه ورود به حریم ام رو نداره وعموما فاصله ام رو حفظ می کنم.ولی یه وقت هایی دیگه از همین اهالی دایره  هم ناامید می شم.تا من باشم اون ها هم هستن من نباشم نه اون ها هستن نه دوستی ای...

همینه که آدم هایی که میگن با دوستاشون عجیب جیک تو جیکن حتی تو جزیی ترین مسائل زندگیشون رو هیچ وقت باور نکردم.

خیلی آزمون های مختلف چه از خودم چه از اهالی دایره ام گرفتم ولی تو درازمدت دوباره برگشتم سرنتیجه گیری اولم...

آدمی هم نیستم که این موضوع ذره ای ناراحتم کنه.راضی هم نمی شم که به هر نحوی شده آدم هارو دوره خودم نگه دارم کسی که دلم باهاش نباشه زبونم هم نخواهد بود. اینجوروقت ها تنهاییمو بیشتر از هروقت دیگه ای دوست دارم.

جمله کلیشه ای وطنزآمیزو پشت کامیونی با مضمون" رفیق بی کلک مادر" رو بیشتر از هروقت دیگه درک می کنم.فقط وفقط خانواده آدمه که برای خودت دوستت دارند حتی اگه نه تنها سودی براشون نداشته باشی بلکه بیشتر از همیشه باعث آزارواذیتشون هم بشی...