روزهای پایانی سال 92 برای من مصادف شده با پایان دادن به یه انتظار شیرین...
متعاقبا روزهای آغازین فصل نو هم مصادف شده با شروع فصلی نو در زندگیم....
امسال اسفندماه برام کاملااا متفاوت بود.
حال وهوای خودمو خونه و... کاملا متفاوت از سالهای قبله...
علاوه بر روزهای انتظاربرای اومدن آقاکوچولو
جابجایی خونه هم تو رقم زدن این تفاوت ها خیلی اثر داشت.
نمی دونم چقدر بعدها دلم برای این روزهام تنگ می شه ولی حالافهمیدم مادرشدن چقدر سخته
وچه هفت خان رستمی داره...
جدا ازهمه تغییرات جسمی و شرایط و فعالیت هاو... استرس این دوران خودش پروژه ایه
که تا درونش قرار نگیرینخواهی فهمید صبوری وشکیبایی همه مادرای عالم
که زبانزد خاص وعام است از کجا بوجود میاد
و ریشه در کجا داره...
تنها محدودیتی که تو این دوران تونست اذیتم کنه وخیلی سخت باهاش کنار اومدم
نرفتن به مسافرت و کوه ونبودن در طبیعت بود.
طوریکه این اواخر از فکر کردن بهش هم فرار کردم حتی وقتی تلویزیون مستند
گروه های کوهنوردی رو نشون می داد ناخودآگاه سریع شبکه رو عوض کردم .
هرچند می دونم این محدودیت اونم کاملا موقتی وکوتاه مدت در مقابل این معجزه آفرینش
واقعا هیچه ولی خب ...
البته مطمئنم همه وهمه می ارزه به اون لحظه درآغوش کشیدنش...
*خدایا میشه این روزهارو نصیب همه اونهایی بکنی که انتظارش رو می کشن؟