به طرز جالبی داره این جمله تو ذهنم وول می خوره: منو این همه خوشبختی محاله! محاله! (با ریتم خوانده شود)
نگید چه خودشیفته است! داستان اینه:
به طرز وحشتناکی به صنایع دستی و هنر دست هموطنامون علاقه دارم به طوریکه ولم کنن خونم رو به کل شبیه خونه های ترکمن ها و سیاه چادرهای ایلیاتی ها می چینم . چیزی که همیشه دنبالشم اینه که بتونم صنایع دستی رو مستقیما از خود صاحب هنر بخرم بدون واسطه!اینکار یکی از بزرگترین لذت های زندگیمه .
عموما تو این مغازه های صنایع دستی ساعت ها غرق می شم و حاضر به ترک مغازه نیستم دیگه مگه اینکه ببینم فروشنده داره شاکی می شه و بیشتر موندن جایز نیست!
حالا ببینید من با همچین علایقی یهو خبر برگزاری نمایشگاه صنایع دستی رو می شنوم ! نمی دونید دیشب چه حالی داشتم.از خوشحالی رو پا بند نبودم مخصوصا که عکس های سال قبل نمایشگاه بیشتر و بیشتر شیفته ام می کرد.
برا فردا برنامه ریزی کردم برم اگه تو اخبار شنیدید دختری در نمایشگاه صنایع دستی واقع در محل دائمی نمایشگاههای تهران در حال خودکشی است اون منم!
صد البته که چیز عجیبی نیستش .
در خرید لذتی هست که ...
حالا هر کی به یه چیزی . خوبه که shopaholic شما ماله صنایع دستی و هنره .
ولی من شاید خیلی هم خرید نکنم.در موارد خیلی خاص که چیز تک ودلنشینی پیداکنم می خرم.مثل دیروز که از نمایشگاه هیچ چی نخریدم! فقط لذت بصری بردم و یاد گرفتم!
سلام لیلا جان. ممنون که سر زدی . همیشه موفق باشی. لینک شدی عزیزم
مرسی گلم.آخ آخ انگار لو رفتم!
لیلی واقعن این علاقه وافر تو به صنایع دستی منو برد تو شوک ... راستش من به همین اندازه علاقه تو، نمیدونم چرا از صنایع دستی بدم میاد... دست خودم نیست به خدا...
من هنر رو حتمن درک نمیکنم...
اگر بدونی چقدر برای یه قطعه صنایع دستی زحمت می کشن! واقعا از جونشون مایه می زارن