*هفته گذشته هرطور بود خودم رو به نمایشگاه صنایع دستی و صدای عشایر رسوندم. با نگاه کلی پسندیدم ولی با دید جزئی تر به کیفیت دفعه قبل نبود.یه چیزهایی آزارم داد و حس منفی منتقل می کرد و باعث می شد نتونم لذت کافی رو از فضای محبوبم ببرم.
مثلا حس می کردم خیلی ها فقط صرفا برای کاسبی اومدن و برا ملت جیب دوختن!همین شد که در دوساعت سروته بازدید رو هم آوردم.
*این روزها تونستم به یه سری خواسته های کوچیک اما با ارزشم برسم.بهمن امسال خیلی شیرین تر از سال های قبل برگزار شد.حس خوب استقلال...
*امسال دورادور خبرهای جشنواره فیلم رو دنبال کردم البته دلمم نسوخت. چون حس این رو که چیزیو از دست دادم ، ندارم! با این حال پله آخر تو برناممه که برم ببینمش.
*هرکاری کردم که در راستای وظایف کاریم 2/2 ب/ه/م/ن برم بیرون برای تهیه گ.ز.ا.ر.ش ،ولی نتونستم خودم رو راضی کنم!
حس می کنم یه عالمه حرف دارم.طوری که اومدن و راه گلوم رو بستن.حس می کنم دوتا گوش برا شنیدن حرفام لازم دارم بدون آدمش! که قضاوت نشم! که بی دغدغه فقط و فقط حرفای دلمو بریزم بیرون. ولی پس چرا هرچی تلاش کردم دیدم حرفام صدایی ندارن که از گلوم خارج شه؟من خودم می دونم که کلی حرف تو دلمه پس چرا نمی تونم بگم؟ چرا انقدر دلم پره؟ولی پر از خالی! شاید راه چاره جیغ زدن از بالای یه پرتگاه و ارتفاع باشه...نمی دونم به امتحانش می ارزه. ولی نه فرصتش مهیا نیست.
پس من چی کار کنم؟
چه دلشوره عجیبی دارم.همه مسائل اطرافم که داره خوب پیش می ره و مشکلی نیست پس این حس از کجاست؟
دلم یه جای دور می خواد مثل جزیره موریس... رویای خیلی معمولی ولی دست نیافتنی با این قیمت مسخره د ل ا ر .
خودم هیچ مردمم رو کجای دلم بزارم. قیمت های سرسام آور رو در کنار حقوق های شرم آور کارمندی و بازنشستگی و کارگری را چجوری نادید بگیرم؟
تا کی تو مسیر هر روزم پسر جوون و خوش تیپ و معصوم لواشک فروش زیر پل رو نا دید بگیرم؟ تا کی وقتی جلوش رسیدم قدم هام رو سریع تر بردارم که صداشو نشنوم که بیشتر زجر نکشم؟ خانوم لواشک... چرا هیچ کس جای خودش نیست؟ جایی که لیاقتش رو داره! زندگی تو جنگل شرف داره به زندگی به ظاهر انسان وار ما! اقلا اونجا قوانین جنگل برقراره و تکلیف روشنه...
انگار این زخمه کهنه بی حرفیم داره سر باز می کنه...
نه ! نگفتن رو باز هم ترجیح می دم...
یک سالی هست عضو گروه و جمعیتی هستم که بودن در کنارشون بهم ثابت کرد، انسانیت هنوزم وجود داره. آدمایی که فارغ از هر پست و مقامی که بیرون جمعیت دارن همه یکرنگ و همدلند.
آدمایی که شاید به حسب سن و سال جای بچه شون باشی ولی به حدی از سر مهربونی و بی ریایی بهت احترام می زارن که انگار سالیان ساله هم پیاله شونی...
وقتی نیستی نگرانتن بهت زنگ می زنن فلانی کجایی... دغدغه شون شهرشونه همسایشونه... از جیب پول می زارن مراسم و همایش و جلسه پرسش و پاسخ با مسئولین برگزار میکنن که قدمی برداشته باشن، برای آبادانی، برای زندگی، برای بودن وصد البته درست بودن...
بودن تو این جمع رو دوست دارم .