آقای دکتر

7سال پیش این دندون رو پرکرده بودم .الان دوباره اذیتم می کرد.زیرش هم حفره ای ایجاد شده بود که موقع غذاخوردن دردسرساز می شد.

پیش دکتر همیشگی وقت گرفتم. 7سال پیش هم دوتا از دندونام رو پر کرده بود هم دندونای عقل رو برام جراحی . بعد اون هم چند باری خانواده رو معرفی کردم.واقعا از کار ودقت وبه خصوص اخلاق ومنش اش راضی بودم و هستم.

اون سال ها خیلی خوش تیپ و به نسبت سن لازمه تخصصش جوون بود. حالا که بعد این همه سال یهو با موهایی سفید شده وهیکل کمی چاق دیدمش لحظه ای شوکه شدم.برام سخت بود تطابق این چهره با اون آدم.  ولی لبخند همیشگیش از این افکار خارجم کرد.

پیش خودمون بماند دلم می خواست  باهاش کمی صمیمی بودم ومی گفتم" دکتر پیرشدی حسابیا..."

این آدم به حدی مهربان است ورفتارش ومحیط کارش  آرامش بخش که  بدون هیچ استرسی می نشینی زیر اون دستگاه ویژ ویژ کنه اعصاب داغون کن! وبعد هم با همان آرامش مبلغ هنگفت هزینه کار را می پردازی

 دلیل اصلی که این مطالب رو عنوان کردم اینه که این آقای دکتر طی مراحل درمان به دفعات مختلف وبابت دردهای احتمالی مثل زمان زدن آمپول بی حسی از بیمارش معذرت خواهی می کند!

 تقصیری از این باب ندارد که!

مثلا  زمانی که سوزن بی حسی رادر لثه فرو کرد گفت "منو ببخشید،عذرمی خوام"!

دوباره هم وقتی بلند شدم که بروم بیرون تا بی حس شوم گفت "بازم معذرت می خوام" .آدم غرق در شرمندگی می شود و همان یک آخ کوچک رو نیز قورت می دهد تا بیش از این دکتر آزرده خاطر نشود.

یادمه این موضوع واین طرز رفتار همان سال های قبل هم در ذهنم لایت شده بود.

چقدر خوب می شد که روی فرهنگ معذرت خواهی بیشتر کار می کردیم.

می دونم باید از خانواده ها شروع بشه ولی نمی دونم چقدر سخته که مثلا پدریا مادری اگر اشتباهی مرتکب شدند اونو بپذیرند وچه بسا از فرزند حتی خردسالشون عذرخواهی کنند!

**همیشه غرورهای از حدگذشته و فکاهی وتوخالی منو به خنده می اندازه!