صفحه نه:مهمان نوازی به معنای واقعی کلمه + قله منار

پنج شنبه ۵:۳۰ بعدازظهر در میدان امیر کبیر ابتدای جاده چالوس به دوستان ملحق شدیم. 

برنامه صعود به قله منار بود که عموما یک روزه برگزار می شه و سال پیش خودمون هم یک روزه صعود کردیم ولی این بار به صلاح دید دوستان می خواستیم از این فرصت استفاده کرده و شبی را در کنار مردم روستای مورود  سپری کنیم. که عجب شبی هم شد! 

برای پیدا کردن محل مناسب شب مانی از هم جدا شدیم .من و همسری به ابتدای روستا که چشمه جوشان و زیبایی بود رفتیم تا در کنار آب محل مناسبی برای برپایی چادرها پیدا کنیم که دوستان تماس گرفتن که برگردیدو به این آدرس بیاید! 

داستان از این قرار بوده که پیرمردی از مردمان مهمان نواز روستا پیش دوستان رفته مارو به منزلش دعوت کرده از این دعوت ها و تعارفات معمول و ظاهری ما شهرنشینان نه ها! 

من که از همان اولین بار که دیدمشون عاشق مهربونی و صفای این پیر مرد شدم و پدر جان خطابش می کردم. 

همیشه خنده بر لبش بود و با آن سن زیاد و کهولت و تا حدی خمیدگی قامت با عشق فراوان کفش های مهمان هایش را جفت می کرد برایشان چای و میوه و شیرینی می آورد ... جالب تر اینکه به ما اصلا اجازه همکاری و معذرت خواهی را نمی داد  انقدر بزرگوار بود که هرچی از او بگویم کم گفتم. 

۶ ماه بود که همسرش را از دست داده بود از اونجایی که تنها خانم تیم من بودم ازش اجازه خواستم تا به آشپزخونه بروم و با دخترانش آشنا بشم . 

دخترانش زنانی بس کوشا و مهربان و مهمان نواز درست مثل پدرشون بودن.برایم از مادرشون گفتن که چقدر مهربون و مهمان دوست بوده و در خونه پدرو مادرشون همیشه به روی همه باز بوده. از سختی های باغ داری و جمع آوری محصولاتشان گفتن .از اینکه باوجودیکه در شهر زندگی می کنن ولی هیچ نوع سبزی ای را از مغازه ها نمی خرن و هرسال بهار به که به روستا میاین از همین دامنه های قله منار سبزی یک سالشان را می چینن و با خود می برن. 

جالب اینکه در تک تک حرفاشون راحت می شد رد پای اعتقاداتشون رو پیدا کرد .اینکه مهمون روزیش زودتر از خودش میاد اینکه کمک به دیگران ثواب داره ... 

موقع شام که خواستم بروم غذاها رواز ماشین بیارم پدرجان به معنای واقعی کلمه ناراحت شد ولی من با بهونه کردن اینکه غذاها در ماشین فاسد می شن و اسراف است راضیشون کردم.سفره ای روبرومون باز شد بسیار رنگین تما می مخلفاتش هم حاصل دست رنج خودشان بود. بعد از صرف شام برای کمک به آشپزخونه که رفتم صدام کردن که بیا ببین تازه یک قابلمه هم دست نخورده مانده! پرسیدم ما اومدیم این همه غذا پختین ؟گفتن نه همیشه شب های جمعه غذا زیاد می پزیم که شاید میهمان بیاد!!!

واقعا شبی فراموش نشدنی رو در اون خونه سپری کردیم شاید با وضع زندگی های امروزی چیزی شبیه به رویا! 

راستی دختران برای خیرات مادرشون حلوایی پخته بودن که می گفتن توصیه خود مادرشون بوده  بسیار خوشمزه بود محتویاتش فقط و فقط شیره  توت و گردو بود! 

صبح جمعه ساعت ۴ به قصد قله بیدار شدیم ووقتی از اتاق بیرون اومدم صدای پیر مرد در آن موقع صبح از پشت در بسته آشپزخونه در حال تلاوت قرآن در جا میخکوبم کرد! اگر زمان دست خودم بود ساعت ها همانجا می نشستم و گوش می کردم ازآن صداهایی بود که خلوص نیت و پاکی  

صاحبش هر شنونده ای با هر دینی را مسلمان  می کرد! 

ساعت ۱۰:۳۰ بر فراز فله منار باارتفاع ۳۵۶۰متر ایستادیم.بماندکه قله ایست بس اذیت کن! پایین قله به خودم  قول دادم که دیگه هیچ  وقت این قله رو نمیام!! 

(پارسال هم همین حرف رو زده بودم!)