صفحه دوازده:بازگشت به مورود

اگر صفحه نه(9) وبلاگ رو خونده باشین  در جریان مهمان نوازی اون خونواده روستای مورود  قرار گرفتین. نکته ای که من جا انداخته بودم این بود که همون شب قبل از صعود دوستان از پدر جان (پیرمرد دوست داشتنی میزبان ما) عکس گرفتن و قولش رو دادن که برا ش چاپ کنند وبه عنوان هدیه و یادبود بهش بدن. 

بماند که پیرمرد با چه ذوقی این موضوع را به دخترانش اطلاع داد! 

دوستان نیز بر سر قولشان ماندند و عکس پدر جان را که بسیار بسیار زیبا بود و لبخند همیشگیشان نیز بر لبشان را برای خودشان و به تعداد فرزندانش چاپ کردن و قاب کرده و بسیار شکیل به دست ما رسوندند که ما برایش ببریم.  

فکر دیدار دوباره با پدرجان مثل قند در دلم آب  شد و کامم رو شیرین کرد.  

تا دیروز که با همسری تصمیم گرفتیم که پیشش برویم.البته به دلایلی من خواستم به روزهای بعد موکول کنیم ولی جناب همسر گفتن که می ترسن نکنه برای پیرمرد اتفاقی بیفتد و نتوانیم خودمان را ببخشیم همین شد که راهی شدیم. 

ذهنیت من به این شکل بود که باید غروب به آنجا رفت چون مطمئنا کل روز را برای محصول چینی به باغ برن و خونه نباشن . 

وقتی رسیدیم قفل بزرگی رو در خونشون و اعلامیه ای روی در روبرویی درجا میخکوبمون کردو به قولی دلمون هری ریخت پایین که آیا شد آنچه نباید می شد؟! 

ولی خداروشکر اعلامیه اقوامشون بود و پدرجان و خانواده اش همگی راهی شهر شده بودن برای شرکت در مراسم اون خدابیامرز که جوون هم بود. به ناچار عکس ها را به یکی از اهالی سپردیم و برگشتیم. خیلی ناراحت شدم که نتوانستیم خودش را ببینیم ولی همین که اتفاقی براش نیفتاده و می تونه عکس هارو ببینه خوشحالم می کنه. 

از دوستان بابت خوش قولی شان و چاپ و قاب کردن عکس ها به زیباترین شکل  واقعا ممنونم.