یه وصیت به بازماندگانم

دیروز رفته بودیم سر مزار یکی از آشنایان سمت برغان کرج.وسط مراسم آقای مداح(روضه خوان) محترم که دید اگر بیشتر ادامه بده دو نفر دیگه هم به متوفی می پیوندند لطف کرد و کوتاه اومد و یه جورایی مراسم تموم شد و همه سرگرم کمک به اونهایی بودن که حالشون بد بود.  اون وسط من هم از فرصت استفاده کردم جلو رفته ادای احترام کردم که با توجه به اینکه مزار در یکی از خوش آب و هوا ترین منطقه ها و بر روی تپه ای واقع شده بود نا خودآگاه چشمم به کوهها و طبیعت اطراف افتاد و کاملا از فضای ختم و مزار و ... بیرون اومدم و حضی بصری بردم (حتی تو دلم گفتم یه برنامه هم این طرفها بزاریم ) یه دفعه به خودم اومدم  و خودم به خودم چشم غره رفتم که دختر خجالت بکش مثلا اومدی برا همدردی و ...  

این شد که تا اومدم خونه به همسری وصیت کردم که منو یه جای باصفا و خوش منظره دفن کنند اینجوری هرکی اومد بهم سر بزنه کلی روحیه هم می گیره و اصلا تند تند میاد بهم سر می زنه و اصلا چه اشکالی داره انقدر بهش خوش می گذره زیاد پیشم می مونه و هی برام فاتحه می خونه و هی طلب آمرزش می کنه!  

باور کنید حرصم می گیره ساعت ها تو ترافیک و مسیر طولانی می رن بهشت زهرا اونجا سر ۵ دقیقه هم از گرما و آفتاب و ... فرار می کنن! البته روی صحبت هم با مردم عادیه که تو قسمت های جدید بهشت زهرا دفن می شن وگرنه ثروتمندان محترم که آرامگاهشون هم  حداقل  یه سوییت با کلیه امکانات هستش! البته اگه ویلایی نباشه....